Po lekturze Cienia wiatru (recenzja tutaj) i moich zachwytach nad tą powieścią, wiedziałam, że nie minie dużo czasu, kiedy sięgnę po kolejne części z cyklu Cmentarza Zapomnianych Książek. I tak się stało, dosłownie dzień po skończeniu pierwszej z nich. Opis Gry Anioła nie zdradza wiele, dlatego nie za bardzo wiedziałam, czego mogę się spodziewać. Niemniej jednak nie zawiodłam się na tym, co znalazłam w środku.
 |
| Gra anioła Carlos Ruiz Zafón |
W tej książce historia opowiadana jest oczami młodego pisarza: Davida Martina. Mimo wielkiego talentu David nie jest rozpoznawalny wśród rówieśników, gdyż pisze pod innym nazwiskiem. Nie była to dla niego jednak wielka cena, gdyż w końcu zarabiał na życie czymś, co kochał robić. I do tego przyniosło mu to nie lada sławę. Przeprowadza się do wymarzonego domu z wieżyczką, rozpoczynając tym wszystkim zupełnie nowy etap w życiu. Pewnego razu na swojej drodze spotyka tajemniczego mężczyznę, który przedstawia się jako francuski wydawca: Andreas Corelli. Składa mu propozycję, aby w ciągu roku napisał dla niego książkę, a mianowicie stworzył w niej nową religię. Po wielu przemyśleniach, autor podejmuje się tego wyzwania, nie mając pojęcia w jak wielkim niebezpieczeństwie może się znaleźć. Zaczyna się szereg tajemniczych przypadków, odkrywania, że wiele rzeczy, które nie powinny być ze sobą powiązane, są połączone nitką, na której końcu znajduje się odpowiedź na nieodgadnione dotąd misteria. A pośrodku tego wszystkiego zagubiony David.
Nie wiem dokładnie jak mogę streścić w kilku zdaniach o czym jest ta książka, nie zdradzając przy tym zbyt wielu informacji. Gra Anioła ma bardzo rozbudowaną fabułę i momentami sama się gubiłam w tych wszystkich relacjach.
David jest sierotą, ojciec został zamordowany na jego oczach, a matka opuściła ich już dawno temu. Jego odskocznią od zawsze były książki. Jako częsty klient księgarni Sempere i Synowie zaprzyjaźnia się z właścicielem, który wyjawia mu tajemnice Cmentarza Zapomnianych Książek.
To właśnie tam znajduję Lux Aeterna, książkę, która podobnie jak w Cieniu wiatru, wywraca życie bohatera do góry nogami.
Przy czytaniu Gry anioła odczuwałam zupełnie inne emocję, niż przy lekturze Cienia wiatru. Przedstawione tutaj wydarzenia są zdecydowanie mroczniejsze i krwawże. Historia wzbudzająca grozę i nie raz wywołująca dreszcze, dodała tej powieści zdecydowanie ponurego i wręcz cmentarnego tonu. Co jak dla mnie było jednym wielkim plusem. Uwielbiam sposób pisania Carlosa Ruiza Zafóna, jestem nim doszczętnie zafascynowana i myślę, że nawet przysłowiowa lista zakupów spod jego pióra by mnie oczarowała. Czytając jego powieści czuję się, jakby były skierowane tylko do mnie, ufając mi na tyle, aby zdradzić skrywające w sobie tajemnice.
Kolejny plus to bohaterowie, na których ponownie się nie zawiodłam. Ale podobnie jak wcześniej, pomimo tego, że do Davida pałam wielką sympatią, tak moją ulubioną postacią była ta, można powiedzieć, drugoplanowa - Isabella. Inteligenta, zabawna i niedająca sobie wejść na głowę. Równie mocno zakochana w książkach, pragnąc zostać pisarką i ćwiczyć swój talent zatrudnia się jako asystentka Davida w zamian za lekcje. Pełni jednak nie tylko biurowe, ale także sprząta i gotuje. I nie robi tego z przymusu, ale z własnej woli, gdyż szanuje Martina jako pisarza i bardzo zależy jej na jego zdaniu co do jej rękopisów. Bohaterka potrafiąca zawalczyć o swoje zdanie i będąca pewną swoich predyspozycji stała się jedną z moich ulubionych bohaterek literackich.
W sumie Gry anioła nie nazywałabym sequelem, a raczej prequelem, gdyż akcja dzieje się przed omawianą historią, jaką jest Cień wiatru. Spotykamy tak ponownie rodzinę Sempere (między innymi rodziców Daniela i jego dziadka), Cmentarz Zapomnianych Książek i jego ekscentrycznego stróża Isaaca. I co najważniejsze, dowiadujemy się wielu rzeczy, które nakreśliły więcej sensu do wydarzeń z Cienia wiatru. Ale zostawiły także niektóre sprawy z wielkim znakiem zapytania, więc nie mogę się już doczekać, aż poznam całą prawdę.
Niewielkim minusem w tej historii było jej dosyć długie rozkręcanie. Tak jak w Cieniu wiatru opowieść porwała mnie od razu i już od pierwszych stron działo się wiele, tak w przypadku Gry anioła trochę się to przedłużało i dopiero po około stu stronach lektura zaczęła mnie wciągać. Nie jest tak, że przez te sto stron się nudziłam, gdyż sposób pisania Zafóna by na to nie pozwolił, tylko potrzebowałam od początku akcji, tego rąbka tajemnicy. Niemniej jednak powieść ta trzyma poziom jej poprzednika.
Muszę jednak przyznać, że zakończenie książki pozostaje dla mnie lekko niezrozumiałe. To znaczy, zrozumiałam, jak to się zakończyło, bo rozumiałam, co czytam, ale nie mogę dalej zrozumieć, w jaki sposób to wszystko działało. Nie wiem, czy to co teraz wypisuję ma jakikolwiek sens (pewnie nie), ale po prostu boję się, że coś mi umknęło. Mam nadzieję, że kolejne części rozwieją moje trudności, a jeżeli nie, to cóż, przeczytam książkę jeszcze raz.
Będę to pewnie powtarzać za każdym razem, ale kocham w tych powieściach to, jak wszystko zaczyna się od książek, jak literatura stoi zawsze na pierwszym miejscu. Carlos Ruiz Zafón ukazuje, jak ważne są te zapisane kartki papieru, gotowe przenieść nas w zupełnie inne światy. Jestem pełna podziwu i zafascynowana tym otoczeniem i wiele bym dała, aby znaleźć się w księgarni Sempere i Synowie, a nawet w samym Cmentarzu Zapomnianych Książek, by choć przez chwilę poczuć na własnej skórze ten magiczny nastrój.
(...)książki mają duszę, duszę tych, którzy je piszą, którzy je czytają i którzy o nich marzą.
~W.
★★★★☆
